Klaus Schulze
Strona o artyście, Klasyku muzyki elektronicznej.
Biografia 1970-1979 1980-1989 1990-1999 2000-2009 2010-2019 Dla fanów Inne nagrania

Inne nagrania

Klaus Schulze oprócz swojej solowej aktywności często współpracuje z innymi muzykami. Oprócz tego od 1979 roku nagrywa płyty pod pseudonimem Richard Wahnfried (ostatnio tylko Wahnfried). Twórczość sygnowana tym pseudonimem to zazwyczej efekt współpracy KS z zaproszonymi przez niego do studia muzykami. Poniżej krótkie i niekompletne (tylko to co znam) zestawienie nagrań spoza głównego nurtu twórczości KS. Pełną listę można znaleźć na oficjalnej stronie Klausa Schulze.

Płyty wydane jako "Wahnfried"
  • 1979 Time Actor
  • 1981 Tonwelle
  • 1984 Megatone
  • 1986 Miditation (najbardziej Schulzowska z płyt Wahnfrieda)
  • 1994 Trancelation (wycieczka w stronę techno)
  • 1996 Trance Appeal
  • 1997 Drums 'n' Balls
Współpraca z innymi muzykami
  • 1970 Electronic Meditation (z Tangerine Dream)
  • 1971 Ash Ra Tempel (z Ash Ra Tempel)
  • 1973 Join Inn (z Ash Ra Tempel)
  • 1973 Tarot (z Walterem Wegmüllerem)
  • 1976 Go (ze Stomu Yamash'tą)
  • 1976 Go Live From Paris (ze Stomu Yamash'tą)
  • 1977 Go Too (ze Stomu Yamash'tą)
  • 1984 Aphrica (z Rainerem Blossem i Ernstem Fuchsem)
  • 1984 Drive Inn (z Rainerem Blossem)
  • 1984 Transfer Station Blue (z braćmi Shrieve, Michaelem i Kevinem)
  • 1987 Babel (z Andreasem Grosserem)
  • 2000 Friendship (po latach znowu z Ash Ra Tempel)
  • 2000 Gin Rosé at the Royal Festival Hall (z Ash Ra Tempel)
"The Dark Side Of The Moog"
Od 1994 roku Klaus Schulze wraz z Pete Namlookiem realizują wspólny projekt The Dark Side of the Moog. Na niektórych płytach towarzyszy im Bill Laswell. Nieregularnie wydają minimalistyczne płyty (skromne okładki pozbawione niemal informacji, bardzo oszczędna w środkach muzyka) zawierające zawsze jedną, około godzinną kompozycję, której tytuł, podobnie jak tytuł całej serii, zawsze nawiązuje do którejś z płyt grupy Pink Floyd. Pierwsze dzisięć płyt to hołd złożony tradycyjnej muzyce elektronicznej. Od płyty jedenastej autorzy zapowiadają zwrot w stronę nowoczesności. Muzyka ma być w większym stopniu oparta na groovie, basie i rytmach.
W 2008 roku seria liczy już 11 krążków. Wszystkie warte uważnego odsłuchania.

J.Tarasiuk (c) 2000-2009